Ετικέτες

Σάββατο 26 Μαΐου 2012

Από του ουρανού την άκρη . . . κυλλάει το δάκρυ

Η απώλεια ενός παιδιού σημαδεύει για πάντα τη ζωή των γονιών. 

 . . .  26 Μαϊου . . . ένας χρόνος μετά  την επέμβαση . . .
Ο πόνος δεν έχει όρια, καθώς πρόκειται για μία απώλεια που δεν έχει θέση στη φυσιολογική πορεία μιας οικογένειας, με αποτέλεσμα να φαντάζει παράλογη.  Συχνά το κοινωνικό περιβάλλον νιώθει αμηχανία να σε στηρίξει σε αυτό το πένθος, για αυτό σε αποφεύγει ή καταφεύγει σε επιφανειακούς καθησυχασμούς οι οποίοι σε επιβαρύνουν αντί να σε ανακουφίζουν. Στη δύσκολη αυτή διαδρομή μέσα από το πένθος, είσαι μόνος σου.


Ο θάνατος ενός παιδιού δημιουργεί ένα ανυπόφορο αίσθημα αδικίας. Η απώλεια του μέλλοντος του παιδιού, τα ανεκπλήρωτα όνειρα και το παράλογο της συμφοράς, καθιστούν το χαμό ενός παιδιού από τις πλέον οδυνηρές ανθρώπινες εμπειρίες.
Αισθάνεσαι υπεύθυνος για το θάνατο του παιδιού σου  όσο παράλογο και εάν αυτό φαίνεται. Έχεις χάσει ένα σημαντικό μέρος του ίδιου του εαυτού σου για πάντα.


Βαθιά μέσα μου, αισθάνομαι σαν να έχω  πεθάνει μαζί του, η καρδιά μου και τα σωθικά μου έχουν σκιστεί. Το φιλικό μου περιβάλλον με συμβουλεύει να πάω σε κάποιον ειδικό ή σε ομάδες ψυχολογικής υποστήριξης. Δεν θέλω να συμμετέχω σε καμά ομάδα ψυχολογικής υποστήριξης γιατί για μένα δεν υπάρχει καμία θετική πλευρά από την απώλεια του παιδιού μου. Δεν θέλω να πάρω το "χάπι της χαράς" που θα με βοηθήσει για το φοβερό αυτό διάστημα , αλλά μόλις η επίδραση των φαρμάκων περάσει, ο πόνος θα επιστρέψει πιο δυνατός από ποτέ. Ούτε και θέλω να γνωρίσω μέσα από τις ομάδες αυτές άλλους γονείς που βιώνουν την απώλει του παιδιού τους. Μου φτάνει η δική μου απώλεια όσο εγωιστικό και αν ακούγεται αυτή τη στιγμή. 

 
Το πιο σημαντικό για μένα αυτή τη στιγμή είναι να επικεντρωθώ σε δύο πολύ σημαντικούς σκοπούς : πρέπει να παλέψω για τα αγαπημένα μου πρόσωπα που υπάρχουν γύρω μου και που πονάνε όπως εγώ, και πρέπει να επίσης, να παλέψω με το Κουτί των Αναμνήσεων του Παιδιού μου για να διατηρήσω ζωντανή τη μνήμη του και να την εντάξω στην ιστορία - πορεία της ζωής μας.  Και πρέπει να το κάνω μόνη μου.  


  από το κουτί των αναμνήσεων . . . . στη σκληρή πραγματικότητα 



Ο γυιός μας,  
μόνο μπορεί να μας βοηθήσει και θα μας  ανοίξει τις πόρτες 
έτσι ώστε να μπορέσουμε να καταλάβουμε και να παρηγορήσουμε τον πόνο μας . . . .  

Ο γιος μας , ένας μικρός μεγάλος ήρωας . . . ένας μαχητής.

Θανούλη μου, 
σε αγαπάμε πάρα πολύ 
μέχρι τον Ουρανό και μέχρι τη Θάλασσα και 
μέχρι το Άπειρο και ακόμα παραπέρα  . . .



13 σχόλια:

  1. Δεν υπάρχουν βέβαια λόγια να περιγράψω την συγκίνησή μου, και τα λογια παρηγοριάς θα είναι λίγα και μάταια σε αυτούς που τους χτύπησε αλύπητα η μοίρα..
    Θα πω όμως ο,τι αυτό που κάνετε ειναι μεγαλείο ψυχής και κρατατε την μνημη του παιδιού σας ζωντανη..
    Ευχομαι καλό κουράγιο ....
    Εγω θα σας παρακολουθω αθόρυβα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το παιδί μου ζεί . . . και θα ζει μέχρι να μη μπορώ εγώ να μιλάω για αυτόν . . . μέχρι να πεθάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. όντως ζει

    και θα σας οδηγεί πάντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κουραγιο,χωρις αλλα λογια.Σε κατανοω απολυτα,γιατι κι εγω ειμαι μανα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Από του ουρανού την άκρη κυλάει το δάκρυ κ πλημμυρίζει όλο τον θόλο του.... σε ότι και αν λες έχεις δίκιο, δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν μαγικά χάπια, δεν υπάρχουν μαγικά λόγια.Υπάρχετε μόνο εσείς και η μνήμη του μονάκριβού σας.Συγκεντρώσου στους στόχους σου και πάλεψε...πάλεψε...σε νιώθω και πονάω μαζί σου...
    Μίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το ξέρω . . . και στις 5 Ιουνίου θέλω να περάσετε πολύ καλά.

      Διαγραφή
  7. Δεν ξέρω τι να πω!Συλλυπητήρια, είναι άδικο τόσο αθώες ψυχούλες να τυρανιούνται και να φεύγουν... Παρ' όλο τον πόνο όμως, πιστεύω ότι είναι κοντά σας!!!Αυτό νομίζω ότι γίνεται με τα αγαπημένα πρόσωπα, μένουν κοντά σ'αυτούς που αγαπάνε, και χαίρονται με τις χαρές σας και λυπούνται με τις λύπες σας!!!Γιαυτό προσπαθείστε να είστε χαρούμενοι, για να δίνετε χαρά και στο Αγγελούδι σας!!!φιλάκια πολλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. σε ευχαριστώ πολύ . . .προσπαθούμε με ότι δυνάμεις έχουν απομείνει.

      Διαγραφή
  8. Κουμπαρούλα έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν υπάρχει ημέρα που δεν αναρωτιόμαστε πως συνέβη όλο αυτό... Τις τελευταίες 2 εβδομάδες η Μαρίνα τον αναζητά κάθε μέρα και με ρωτά τι μπορεί να κάνει για να τον ξαναδεί! Ένστικτο; Δεν ξέρω τι να πω. Πως ξέρει ότι αυτές τις ημέρες είναι ένας χρόνος από την ημέρα της επέμβασης; Ίσως με κάποιο τρόπο ο Θανούλης στέλνει μηνύματα στην φίλη του....
    Ο πόνος είναι αβάσταχτος το ξέρω. Για άλλη μια φορά όμως θα προτείνω να μιλήσετε με κάποιον ειδικό. Χωρίς καμιά αγωγή. Να βγάλεις όσα σκέφτεσαι, νιώθεις και γράφεις εδώ από μέσα σου. Φίλοι μου έχουν αναφέρει περιστατικά με συγγενείς τους που έχασαν τα αγγελούδια τους. Μου είπαν ότι η συζήτηση με εξειδικευμένο ψυχολόγο τους βοήθησε πάρα πολύ. Δώσε μια ευκαιρία ... δοκίμασε. Ο Θανούλης θέλει τους γονείς του καλά....
    Είμαι παντά εδώ.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δεν θέλω.
    Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να με κάνει να νιώσω καλύτερα.
    Μόνο αν μου φέρουν πίσω το παιδί μου.
    Άλλωστε στους ειδικούς το εμπιστεύτηκα και το έχασα, που ξέρω αν πάω σε ειδικό και δεν συμμορφοθώ με τα λεγόμενα του και δεν με κλείσει σε κλινική !
    ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Δεν θέλω να απαλλύνω τον πόνο μου γιατί πολύ απλά δεν απαλλύνεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή