Υπάρχουν όμως και κάποιες παρουσίες, που βρίσκονται εδω σαν το πιο οικείο χώρο, μια και η ζωή το 'φερε να γίνει το νοσοκομείο το δεύτερο σπίτι τους. Το δρομολόγιο των κινήσεών τους έχει γίνει πια συγκεκριμένο : . . . . . . .
από το δωμάτιο του ασθενή στο σαλόνι, στο κυλικείο για ένα καφέ, στο περίβολο του νοσοκομείου για λίγο καθαρό αέρα και στο εκκλησάκι για λίγη παρηγοριά. Τους ξεχωρίζεις αυτούς τους ανθρώπους . . .
Με το που μπαίνεις μέσα, το αισθάνεσαι. . . Ακόμα και αν δεν υπάρχει κανένας πλάι σου, ακούς τα πνιγμένα αναφιλητά και τις χαμηλόφωνες προσευχές που έβγαιναν από χείλη τρεμάμενα που ασπάζονταν τις εικόνες . . . βλέπεις αμέτρητες εικόνες αφιερωμένες με μια και μόνο ελπίδα . . . τη γιατρειά . . .
Σε κάθε κεράκι μαζί με τη φλόγα καίει και η ελπίδα ότι θα εισακουστεί η ευχή σου . . . να γίνει καλά ο άνθρωπος σου.
Επτά μήνες έκανα το ίδιο δρομολόγιο κάθε μέρα :
σπίτι - εκκλησάκι - κυλικείο - εντατική - εκκλησάκι - σαλόνι - εκκλησάκι - κυλικείο - εκκλησάκι - εντατική - εκκλησάκι - σπίτι
ΠΟΣΟ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΡΟΜΟΛΟΓΙΟ . . .
έτσι είναι
ΑπάντησηΔιαγραφήέτσι ακριβώς