. . . ευαίσθητοι άνθρωποι . . . στη καρδιά της Αθήνας.
Ένα πρωινό, παρέα με την απελπισία μου και την απόγνωσή μου, τις ενοχές και τους φόβους μου , την άρνηση , το θυμό μου και χιλιάδες άλλα αρνητικά συναισθήματα που μου προκαλούν τρικυμία στη ψυχή μου, βρέθηκα να περπατάω στα στενάκια της Αθήνας.
Προορισμός και στόχος μου . . . να αντιμετωπίσω την απώλεια του παιδιού μου. Όλοι με συμπονούν και συμπάσχουν μαζί μου. Αλλά μέχρι πότε ? Ξέρω ότι επηρρεάζω και άλλες ζωές δίπλα μου αρνητικά, τους διαιωνίζω τον πόνο. Πρέπει να με βλέπουν καλά. Πως όμως . . . ?
Στη προσπάθεια αυτή, πρέπει να βρω το κουράγιο να φτάσω στον . . . προσορισμό μου , σε ένα μικρό στενάκι στη Μιλτιάδου, το μάτι μου πέφτει σε μια βιτρίνα. Εντυπωσιακή ! Αμέτρητες χάντρες, κορδέλες, υλικά σε απίστευτα χρώματα και σχέδια να φτιάξεις ότι θέλεις.
Χωρίς δεύτερη σκέψη και σαν κάποιος να με. . . . . .
