Ετικέτες

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

ΏΡΑ ΜΗΔΕΝ ....


Κανένας πόνος και καμιά τραυματική εμπειρία, δεν μπορεί να συγκριθεί με το θάνατο ενός παιδιού. Φανταζόμαστε ίσως πως πρέπει να είναι.
Συμπονούμε και συμπάσχουμε με το συνάνθρωπό μας, αλλά αποφεύγουμε να σκεφθούμε ότι η μοίρα μπορεί ποτέ να μας επιφυλάσσει τέτοιο κτύπημα.

Ο ανθρώπινος νους σαλεύει, οι αισθήσεις μουδιάζουν, ο πόνος ξεριζώνει τα σωθικά σου. Τα πάντα γκρεμίζονται γύρω σου, χάνεις τη διάθεση να παλέψεις, να συνεχίσεις. Η ζωή σου παραλύει, βυθίζεσαι σε κατάθλιψη. Σε πλημμυρίζουν αρνητικά συναισθήματα: απελπισία, απόγνωση, αποθάρρυνση, φόβος, ενοχές, άρνηση και θυμός ακράτητος. Η αρνητική συμπεριφορά σου προκαλεί τρικυμία, διαταράσσει σχέσεις, διαιωνίζει τον πόνο, επηρεάζει άλλες ζωές. Όλοι δείχνουν κατανόηση και υπομονή, αλλά μέχρι
πότε;

Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με το θάνατο του παιδιού σου,
το πρώτο πράγμα που δοκιμάζεται είναι η πίστη σου. Δεν υπάρχει Θεός, δηλώνεις με οργή. Πρώτα η άρνηση του γεγονότος, στο τέλος μοιραία η αποδοχή του θανάτου – τελεσίδικη, μη ανατρέψιμη. Κάπου εκεί αρχίζεις να προσγειώνεσαι.

Με τον καιρό, αρχίζεις να σκέφτεσαι κάπως πιο ψύχραιμα. Πώς είναι δυνατόν, μονολογείς, ένας φιλεύσπλαχνος Πατέρας να επιτρέπει την πρόωρη αφαίρεση μιας αγνής νεανικής ζωής, γεμάτης όνειρα, φιλοδοξίες και προσφορά! Πώς θα μπορούσε ένας Θεός να στερήσει την κοινωνία από μια καρδιά γεμάτη αγάπη, αισιοδοξία και μεγαλοψυχία!

Σκέφτεσαι πως ποτέ δεν έχεις βλάψει εκούσια άνθρωπο. Αντίθετα σε έχουν βλάψει πολλοί. Πιστεύεις ότι έχεις ήδη επωμισθεί μεγαλύτερο μερίδιο δυστυχίας απ’ αυτή που σου ανήκει στη διάρκεια μιας ζωής. Αξίζεις επιτέλους να δικαιωθείς εξασφαλίζοντας μια ζωή γαλήνης και σχετικής ξεγνοιασιάς προκειμένου ν’ απολαύσεις την οικογένειά σου και τους κόπους μιας ζωής.

Σε  μια προσπάθεια ν’ αποκαταστήσεις σταδιακά το ρυθμό της ζωής σου, να βρεις κουράγιο να συνεχίσεις καταφεύγεις σε διάφορα βοηθήματα, βιβλία, φυσικές δραστηριότητες, ταξίδια αναψυχής, υλικά αγαθά.

Σιγά – σιγά βυθίζεσαι σε βαθιά κατάθλιψη με τάσεις αυτοκτονίας. Υποφέρεις από αϋπνίες, εφιάλτες, υπερβολικούς φόβους, ενοχές. Κλαίς ανεξέλεγκτα, έχεις δύσπνοια και συχνές λιποθυμικές τάσεις. Έχεις τσακίσει. Υπάρχουν και κάποιες αναλαμπές, αλλά κανένα θετικό αποτέλεσμα.

Έχασα το μονάκριβο παλικάρι μου, το καμάρι μου. Έχασα το μέλλον που θα είχα μαζί του, τις χαρές αλλά και τις λύπες μιας περήφανης μάνας. Η ζωή μου κόπηκε στα δύο, ένα κομμάτι μέσα μου νέκρωσε για πάντα.

Έμαθα πια να μη φοβάμαι το θάνατο. Όταν έλθει, θα με φέρει κοντά στο γιο μου και στ’ άλλα μου αγαπημένα πρόσωπα. Δεν θα υπάρχει πόνος, δάκρυ, στεναγμός.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου