Το παραμύθι της Ασημίνας . . . για τον Θανούλη μας

   

. . .  Μια φορά κι έναν καιρό πριν από τέσσερα χρόνια 

γεννήθηκε κάπου σε ένα μικρό μαιευτήριο της Αθήνας, 

ένας όμορφος πρίγκηπας, ένας άγγελος....

 

Ήταν τόσο μικρούλης και ομορφούλης!!! 

Μαύρα μαλλάκια, όμορφη φατσούλα και ανοιχτόχρωμα ματάκια... το κλάμα του έμοιαζε με τραγούδι αγγέλων!!! 

Οι γονείς του μικρού πρίγκηπα ήταν τόσο ευτυχισμένοι!!!
Κρατούσαν τον μικρούλη τους στην αγκαλιά τους και ένιωθαν τόση χαρά, τόση ευτυχία, τόση ευλογία!!!

 Πραγματικά ευλογημένοι οι γονείς που έφεραν

 έναν τέτοιο άγγελο στον κόσμο!!! Την μέρα της γέννησής του, νεράιδες ήρθαν να του φέρουν δώρα και οι άγγελοι πετούσαν πάνω από το κουνάκι του τραγουδώντας!!! 

 

Τα πάντα ήταν τόσο όμορφα!!! 

Ο μικρός μας πρίγκηπας γρήγορα πήγε στο βασίλειό του με τον πατερούλη και την μανούλα του.

Εκεί οι γονείς του τον πρόσεχαν, τον περιποιούνταν, τον τάιζαν, τον μεγάλωναν...  

Η μανούλα του ξενύχταγε στο προσκέφαλό του χαιδεύοντάς τον, και πάντα του πρόσφερε απλόχερα την αγάπη και το χάδι της. 

Το ίδιο και ο πατερούλης του. 

Ήταν όλοι τόσο χαρούμενοι!!! Ο μικρός μας πρίγκηπας μεγάλωνε, έγινε ένα πανέμορφο μωράκι, ένα πανέμορφο παιδάκι με ξανθά μαλλάκια, άσπρο δερματάκι και καταγάλανα ματάκια όμοια με την θάλασσα, όμοια με τον ουρανό!!! 

Ήταν ένας άγγελος, ένας άγγελος επί γης...

 

  

Έπαιζε, γέλαγε, τραγούδαγε, χόρευε...

Ήρθε η βάπτισή του, τα πρώτα του γενέθλια, τα πρώτα του μπάνια στην θάλασσα, τα πρώτα του βηματάκια, τα πρώτα του λογάκια...

Οι γονείς του πάντα δίπλα του τον καμάρωναν ευτυχισμένοι και εκείνος χαιρόταν τα πάντα, ρούφαγε την κάθε στιγμή, απολάμβανε την όμορφη ζωή του...

...Κάποια στιγμή όμως σε αυτήν τη όμορφη ζωή του πρίγκηπά μας εμφανίστηκε ένα μαύρο συννεφάκι... 

Δεν ήταν τίποτα, κάτι απλό, κάτι που χρειαζόταν μια μικρή διόρθωση στην χρυσή του καρδούλα, κάτι που χρειαζόταν ένα απλό φύσημα του ανέμου για να διαλυθεί και να φύγει. 

Κι όμως αυτό το τίποτα έμελλε να γίνει τα πάντα, έμελλε να αλλάξει την πορεία του όμορφου παραμυθιού μας...

Οι γονείς του πρίγκηπα επισκέφτηκαν τους "καλύτερους"  για μα εμπιστευτούν τον πρίγκηπά τους. 

Η μέρα που το συννεφάκι θα έφευγε έφτασε και ο πρίγκηπας αφέθηκε στα χέρια των ειδικών... 

 

Οι γονείς του περίμεναν όλο αγωνία να τελειώσει αυτό το τόσο "απλό". Όμως τα πράγματα δεν πήγαν καλά... 

Οι "καλύτεροι" έγιναν τελευταίοι, οι δράκοι του παραμυθιού ξεχύθηκαν και άρχισαν να πετάνε πύρινες φλόγες... το κορμάκι του μικρού άγγελου κείτοταν πια ανήμπορο στο κρεββάτι του πόνου. Οι γονείς του δεν έφυγαν στιγμή από το πλάι του, δεν σταμάτησαν στιγμή να προσεύχονται, να ελπίζουν... 

Μαζί τους ένωναν τις προσευχές τους φίλοι και συγγενείς αλλά και όλοι οι άγγελοι του ουρανού... 

Μπορεί να ήταν ένας από αυτούς αλλά δεν ήθελαν να τον πάρουν ακόμα κοντά τους, δεν ήθελαν να του στερήσουν το χάδι της μανούλας του και την ευκαιρία του να ζήσει. 

Τον όπλισαν με δύναμη, υπεράνθρωπη δύναμη για να αντέξει και να νικήσει. Όμως ο μικρός μας ήρωας είχε να παλέψει με το παντοδύναμο τέρας που λέγεται "άνθρωπος". 

Ήταν τόσο μικρός, τόσο καλός, τόσο ευάλωτος, τόσο εύθραυστος και είχε να παλέψει με τη κακία, το συμφέρον, την ματαιοδοξία, την αναισθησία, την μισαλλοδοξία, το ψέμμα....

Το κουτί της Πανδώρας άνοιξε και κανείς δεν στάθηκε ικανός να το κλείσει. 

Κανείς δεν σεβάστηκε τον πόνο και την αγωνία των γονιών, κανείς δεν σεβάστηκε το λουλούδι που μόλις είχε αρχίσει να ανθίζει, κανείς δεν σεβάστηκε τίποτα.

Οι "καλύτεροι" λοιπόν πήραν την τύχη του πρίγκηπα στα χέρια τους και αποφάσισαν γι αυτόν χωρίς αυτόν, χωρίς καν να του δώσουν το δικαίωμα να παλέψει, χωρίς καν να δώσουν στους γονείς του το δικαίωμα της επιλογής.

 Ο Θεός των ουρανών τους έδωσε τον χρόνο να τον σώσουν αλλά αυτοί χαμένοι στο χρήμα , τις φιλοδοξίες τους και την περίτρανη φήμη τους δεν στάθηκαν ικανοί να τον εκμεταλλευτούν...

 

Κι έτσι ο μικρός πρίγκηπας αναλήφθηκε στους ουρανούς, έφυγε από το μίσος, το ψέμμα και την υποκρισία και ανέβηκε στο απέραντο γαλάζιο, στην Βασιλεία των Ουρανών... 

Η μέρα της γέννησής του ήταν της Αναλήψεως αλλά και του Αγ. Δωροθέου... οι "καλύτεροι" όμως ξέχασαν ότι τα δώρα δεν επιστρέφονται πίσω...

 

.... Το παραμύθι μας κάπου εδώ τελειώνει αλλά ο πόνος των γονιών συνεχίζεται περισσότερο δυνατός από ποτέ. Δικαίως βέβαια γιατί σύμφωνα με τα ανθρώπινα μέτρα και σταθμά το παραμύθι αυτό δεν είχε αίσιο τέλος.

 Καμμιά παρηγοριά δεν είναι κατάλληλη για να μαλακώσει την ψυχή της μανούλας του πρίγκηπά μας, που είδε τον άγγελό της να σβήνει.

Τον έφερε στον κόσμο του περιέβαλλε με τόση αγάπη, προσευχήθηκε με όλη της την ψυχή κι όμως εκείνος έφυγε...τα σωθικά της ξεσκίστηκαν, η ψυχή της μάτωσε, το αίμα έγινε θάλασσα....

Τι να πει κανείς στον τραγικό πατέρα που στερήθηκε τον μονάκριβό του, που γρεμίστηκαν τα όνειρα που έκανε για την οικογένειά του...

Γιατί... Γιατί.... δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να δώσει απάντηση σε αυτά τα γιατί....

 Άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου....

...Το παραμύθι μας όμως, ίσως συνεχίζεται στον ουρανό.... όπου ο πρίγκηπάς μας ζει ανάμεσα στους αγγέλους,ζει στο φως, στις όμορφες μυρωδιές, στα όμορφα χρώματα, στην ηρεμία, στο άσπρο, στη γαλήνη...

και από εκεί τα γαλανά ματάκια του κοιτάνε την πολυαγαπημένη του μανούλα και τον λατρευτό του πατερούλη και δακρύζουν.... δακρύζει και ψιθυρίζει μανούλα, πατερούλη, σας αγαπώ, 

σας λατρεύω, θέλω να είστε καλά, θέλω να κοιτάτε ψηλά και να χαμογελάτε, θέλω να είστε ήσυχοι... είμαι ήρεμος, είμαι καλά....

....Ίσως βέβαια έτσι θέλουμε να πιστεύουμε εμείς οι άνθρωποι για να έχουν τα παραμύθια πάντα καλό τέλος και να μας δίνουν την λύτρωση ,τη κάθαρση της ψυχής μας... 

Μας βολεύει...Ίσως.... κανείς δεν ξέρει.

Αφιερωμένο στη μνήμη του αδικοχαμένου 

άγγελου του Θανούλη...                  

                                                                                              

 και στους καλούς μου φίλους Κώστα και Λίτσα.......

                                                                                               

Ένα ελάχιστο δώρο για τα γενέθλιά του.....

Θανούλη αισθάνομαι πολύ τυχερή που σε γνώρισα, 

που σε έπιασα αγκαλίτσα, που σε καμάρωσα, 
που έπαιξες μαζί με τον γιό μου, 

και τόσο μα τόσο άτυχη 
που σε έχασα πριν καλά καλά σε γνωρίσω....

Να είσαι καλά εκεί πάνω αγόρι μου και 

να ξέρεις μας λείπεις πολύ......

                                                                                                                                                                                                         Ασημίνα