Ο θάνατος υπάρχει, όχι όμως ως το αντίθετο της ζωής αλλά ως μέρος της. Οι λέξεις ίσως ακούγονται κοινότοπες αλλά την εποχή που βιώνεις ένα τέτοιο σοβαρό γεγονός το αισθάνεσαι σαν ένα κόμπο από αέρα μέσα σου.
Ο θάνατος υπάρχει και εμείς ζούμε δίπλα του και τον ανασαίνουμε, τόν βάζουμε στα πνευμόνια μας σαν μια λέπτη αόρατη σκόνη.
Μέχρι πριν λίγο καιρό, ο θάνατος ήταν για μένα κάτι απόλυτο ξεχωριστό και ανεξάρτητο από τη ζωή. Κάποια μέρα το χέρι του θανάτου θα μας πλησιάσει και θα μας πάρει σκεφτόμουν. Όμως ως την ημέρα που θα απλωθεί ως το μέρος μας, μας αφήνει στην ησυχία μας και δεν μας ενοχλεί.
Μια απλή και λογική αλήθεια . . .
Η ζωή είναι εδώ και ο θάνατος εκεί. . . και εγώ βρίσκομαι εδώ και όχι εκεί . . . Σκεφτόμουν . . .
Την ημέρα που έφυγε για πάντα από τη ζωή ο μονάκριβος γυιός μας . . . χάθηκε και η ικανότητα να βλέπω τον θάνατο και τη ζωή με αυτόν τον απλό τρόπο.
Ο θάνατος βρέθηκε ξαφνικά εδώ . . . μέσα μου. Απλώθηκε και εγκαταστάθηκε μέσα μου, γέμισε όλο μου το είναι. Και όσο και αν προσπαθώ δεν μπορώ να τον ξεχάσω . . . δεν μπορώ πια να τον βγάλω από τη ζωή μου.
Εκείνο το Κυριακάτικο μεσημέρι που πήρε για πάντα τον τετράχρονο γυιό μας, ο θάνατος πήρε μαζί του και κάτι από μένα.
Ζω πια με αυτόν τον κόμπο από αέρα στο στήθος μου και όσο και αν προσπαθώ παγιδεύομαι μέσα σε αυτόν και όλα περιστρέφονται γύρω από τον θάνατο που πήρε το παιδί μου . . .
Καλό σου ταξίδι αγοράκι μου . . .
Καλό ταξίδι στο μικρό σας αγγελούδι, που είναι τώρα ψηλά στον ουρανό δίπλα στους άλλους αγγέλους και στο Θεό και σας κοιτάζει. Κουράγιο, τα λόγια είναι πάντα φτωχά κάτι τέτοιες στιγμές... Το μόνο που μπορώ να πω είναι κουράγιο και ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του....
ΑπάντησηΔιαγραφή